In de eerste jaren nadat ik ben gestopt met drinken heb ik talloze keren gezegd:
“Ik ben Nanja en ik ben alcoholist”
Maar weet je, het woord “alcoholist” werkt voor mij niet:
🙈 Het was jarenlang (in de periode voor ik stopte) dé vraag die ik angstvallig uit de weg ging. Ik dacht dat als ik mijn relatie met alcohol ter discussie zou stellen, ik mezelf in het kamp van de alcoholisten moest scharen. Dat was een stap die ik niet kon en wilde zetten. Het beeld dat ik had van een alcoholist was zó anders dan hoe ik mezelf zag (en wilde zien).
Ik deed mijn uiterste best om (aan mezelf) te bewijzen dat het nog niet zover was gekomen dat ik mezelf een alcoholist moest noemen. Deze manier van denken zorgde ervoor dat ik jarenlang niet aan de bel trok en niet de hulp zocht die ik toen echt al zo nodig had.
🙉 Toen ik ten einde raad was en in de traditionele verslavingszorg terechtkwam, werd ik inderdaad die ‘alcoholist’. In de kliniek en jarenlang in de AA-meetings stelde ik me steevast voor: “Ik ben Nanja en ik ben alcoholist.” Ik schaamde me nog steeds diep en geloofde dat ik het 100% aan mezelf te danken had: ik had het niet zover moeten laten komen.
Maar lekker voelde het nooit en het bleef knagen. Het hielp me ook niet in mijn proces om écht van de alcohol af te komen. De schaamte bleef groot en ik sprak er met bijna niemand over. Sindsdien heb ik geen druppel alcohol meer aangeraakt, maar dat is niet te danken aan mezelf keer op keer labelen als alcoholist…
🙊 En wat ben ik dankbaar dat ik het daarbij niet heb gelaten. Ik ben breder gaan kijken, heb eindeloos veel boeken gelezen en podcasts geluisterd. Er ging een wereld voor me open waarin op een totaal andere manier naar verslaving wordt gekeken: ik raakte niet verslaafd aan alcohol vanwege defecten in mijn persoonlijkheid, noch leid ik aan een ongeneeslijke ziekte.
Ik raakte verslaafd aan alcohol omdat ik mens ben. Een gevoelig, onzeker en perfectionistisch mens die nooit heeft geleerd om op een gezonde manier met haar gevoelens of omstandigheden om te gaan. Die vanaf haar vroege jeugd heeft gezien dat alcohol een middel is dat je gebruikt bij alle gelegenheden en emoties die je maar kunt verzinnen. Die bij iedere tegenslag en verlies dieper wegzakte in de zogenaamde vriendschap die alcohol haar leek te bieden.
“Ik ben Nanja en ik ben mens.”
Begrijp me niet verkeerd: ik was wel degelijk verslaafd.
Ik wil voorkomen dat ik de indruk wek dat ik mijn probleem met alcohol niet in de volle omvang erken. Want dat doe ik wel degelijk. Ik was absoluut verslaafd aan alcohol.
Ik kies er alleen niet meer voor om mezelf te labelen als alcoholist. Omdat me dat niet helpt en omdat ik zoveel meer ben dan de verslaving die ik al jaren geleden achter me heb gelaten.
Dit is de boodschap die ik wil uitdragen. De manier waarop de maatschappij naar (te veel) alcohol drinken kijkt, is uiterst zwart-wit. Mensen die ‘normaal’ kunnen drinken (wat dat ook moge zijn) lopen geen risico, terwijl mensen die dat niet kunnen, alcoholisten zijn.
Daar klopt niets van. Het is een veilige manier om jezelf jarenlang voor de gek te houden dat ‘het nog niet zo erg is met je’.
De werkelijkheid is grijs.
De wereld ziet er heel anders uit. Het grootste deel van de mensen bevindt zich in het grijze gebied tussen deze twee uitersten.
Van mensen die af en toe drinken, mensen die het makkelijk kunnen laten, mensen die regelmatig meer drinken dan ze zich hadden voorgenomen, tot mensen die een zware fysieke afhankelijkheid van alcohol hebben opgebouwd.
Iedereen die alcohol drinkt bevindt zich ergens op dat spectrum en ongeacht waar iemand zich bevindt, is het altijd toegestaan om er iets aan te veranderen.
Je hoeft jezelf geen alcoholist te noemen om er iets aan te veranderen.
Omdenken – stel jezelf betere vragen…
Ik werk dus niet met alcoholisten.
De term alcoholist werkt stigmatiserend en voorkomt dat mensen tijdig aan de bel durven trekken.
In plaats van jezelf af te vragen: “Ben ik een alcoholist?”, zijn er zoveel betere vragen om jezelf te stellen: “Ben ik blij met de rol die alcohol in mijn leven inneemt?” of “Zou mijn leven erop vooruitgaan als ik niet of minder zou drinken?”
Als dit zelfonderzoek je tot inzichten brengt, is het altijd toegestaan om er iets aan te veranderen. Zonder dat dit betekent dat je een alcoholist bent of de rest van je leven naar AA-meetings moet gaan.
Dit is de manier waarop ik werk met mensen die tot de conclusie zijn gekomen dat ze echt klaar zijn met alcohol. Op die grond heb ik het (gelijknamige) groepsprogramma ontworpen.
Klaar met Alcohol!
Het gaat er dus niet om hoeveel je drinkt. Het gaat erom dat je niet blij bent met de rol die alcohol in je leven speelt. Het gaat erom dat jij opstaat en de regie weer in eigen handen neemt.
In dit groepsprogramma van 3 maanden ga je ervaren hoe een leven zonder alcohol voor je is. Uit nieuwsgierigheid, niet omdat je ‘nooit meer’ mag drinken.
En het gaat over zoveel meer dan je gedrag. Ik rust je uit met een berg aan kennis en inzichten uit de wetenschap, positieve psychologie, mijn eigen levenservaring en een heel arsenaal aan hulpmiddelen en technieken. 🧠📚
Het resultaat aan het einde van die 3 maanden is dat jij in staat bent om een weloverwogen keuze te maken over de rol die alcohol in de rest van je leven krijgt.
Welke keuze je ook maakt, dat is te allen tijde jouw keuze. Er is geen goed of fout en er zijn geen verwachtingen. Het enige dat belangrijk is, is dat jij in staat wordt gesteld de keuzes te pakken die goed zijn voor jou.
Ben je er klaar voor om deze life-changing kans aan te grijpen?
Hier lees je alles over het groepsprogramma Klaar met Alcohol!: De opzet, de meest recente startdatum en je kan je er direct aanmelden.
